Zrozumiałam dziś bardzo dużo aż nadto. Zauważyłam bardzo ważną rzecz. Kiedy się otwiera klocki i się widzi stertę części, z czego kilka, kilkanaście dzieli przegroda. Jak się je otwiera to one, nie mają problemów, zmartwień, płaczów, przeżyć, gdy się je nawet pomiesza to i tak na człowieku spoczywa obowiązek, by wróciły na swoje miejsce. Spróbujecie się zagłębić w klocki, to może w nich odkryjecie spokój. W życiu realnym nie ma go. Nie ma się komu pożalić, wydusić, porozmawiać, ponieważ nawet osoba, która jest blisko Ciebie może okazać się, że wymienia z Tobą zdania by ona się poczuła lepiej, albo żeby przyznał/a racje tej osobie i nie ma końca. Osoby w końcu nie rozumieją, co dana osoba czuje, czy potrzebuje wymiany zdań, czy też przytulenia i powiedzenia jej kilku miłych słów bez ataków i agresji. Co z tego, że się pójdzie do psychiatry czy psychologa. On/a wysłucha Ciebie i nie doradzi, nie przytuli, nie poklepie itp., dlatego strasznie ubolewam, że nie mam takiej osoby, z którą bym się podzieliła tym, co w danym czasie czuje. Ja mam takie wrażenie i myśli, że ja sprzątam, ogarniam mieszkanie, myje, sprzątam, bo nawet po kilku dniach moich nie ogarnięć nikt nie ruszy do tego, by każdego dnia był ład i było fajnie. Z czego, żeby było fajnie, dostaje ciosy i kolejne ciosy z innej strony. Dalej przeklinam i przeklinać będę, że jestem niepełnosprawna, że nie jest mi tak prosto iść, a zawsze pod górkę. Nie mam łatwo gdzieś pojechać, tak by w podroży z dwa dni być. Niekiedy potrzeba mi strasznie o tym zapomnieć, a wiem, że w życiu nie tędy droga, ale kto to zauważy i wesprze. Znając życie nikt, więc urodź się na moim miejscu i przeżywaj co to ja, a może zrozumiesz. Boje się weekendu i strasznie to przeżywam, ale kto to zauważy i wesprze... Pewnie nikt jak zawsze, więc nie ma po co się starać. Lepiej zrobić tak by szybko minął każdy dzień...
